ΘΕΜΕΛΙΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ — Η Δικαιοσύνη ως πυλώνας κοινωνικής ισορροπίας

Πρόλογος: η καθημερινότητα μας αφορά όλους

Ξυπνάτε το πρωί. Φτιάχνετε έναν καφέ. Ανοίγετε το κινητό. Ένα μήνυμα από τη δουλειά. Ένα άλλο από μια υπηρεσία που ζητά—ξανά—το ίδιο χαρτί. Ένας λογαριασμός λίγο πιο “φουσκωμένος” από τον προηγούμενο.
Στον δρόμο, η ίδια λακκούβα. Στο σπίτι, κάποιος δικός σας που περιμένει μήνες για μια εξέταση.
Κι εσείς να αναρωτιέστε: Μπορεί αυτό το κράτος να γίνει δίκαιο; Να μας σέβεται; Να μας ακούει;

Το ΘΕΜΕΛΙΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ είναι η δική μας απάντηση. Όχι ένα ακόμα σύνθημα. Αλλά ένα πλαίσιο που βάζει τους κανόνες πάνω από τα πρόσωπα. Με διαφάνεια. Με ξεκάθαρους ρόλους. Με δίκαιες υποχρεώσεις και σεβασμό στην καθημερινή ζωή κάθε ανθρώπου.
Όχι στα λόγια—στην πράξη. Όχι για λίγους—για όλους.

1) Δικαιοσύνη που είναι δίκαιη, όχι τυφλή

Λέμε συχνά ότι «ο νόμος είναι ίσος για όλους». Αλλά στην πράξη, δεν είναι. Για έναν μισθωτό των 700 ευρώ, ένα πρόστιμο μπορεί να σημαίνει κόπο και αγωνία. Για κάποιον με υψηλό εισόδημα, ίσως να μην το προσέξει καν. Έτσι δεν χτίζεται δικαιοσύνη — χτίζεται ανισότητα.

Γι’ αυτό προτείνουμε αρχές που επιστρέφουν την έννοια του Δικαίου στον άνθρωπο:

• Αναλογικές κυρώσεις: Εκεί όπου έχει νόημα — όπως στα πρόστιμα του ΚΟΚ ή άλλες μαζικές διοικητικές κυρώσεις — το ποσό να λαμβάνει υπόψη το εισόδημα.

• Ίσος νόμος, ίδια αξιοπρέπεια: Ο κανόνας να στέκει το ίδιο απέναντι σε όλους — είτε είναι ζητιάνος είτε Πρωθυπουργός.

• Λογοδοσία για όλους: Όποιος ασκεί εξουσία να ελέγχεται. Να αφήνει ίχνος ευθύνης που μπορεί να δει ο πολίτης.

Γιατί δικαιοσύνη δεν σημαίνει απλώς να εφαρμόζεις τον νόμο. Σημαίνει να καταλαβαίνεις πότε ο νόμος, αν μείνει «ουδέτερος», γίνεται άδικος. Μια μητέρα που δουλεύει βάρδιες και πληρώνει το ίδιο πρόστιμο με κάποιον με ένα εκατομμυριούχο, δεν βιώνει δικαιοσύνη.
Το πραγματικά δίκαιο είναι να διορθώνεις την αδικία — όχι να τη σκεπάζεις.

2) Υγεία χωρίς πορτοφόλια δύο ταχυτήτων

Αν θες να δεις την ποιότητα ενός κράτους, κοίτα το πώς φροντίζει την υγεία των ανθρώπων του.
Όταν αυτός που έχει χρήματα βρίσκει «άκρη» γρήγορα, κι αυτός που δεν έχει μένει σε μια λίστα που δεν τελειώνει ποτέ, δεν έχουμε ισότητα. Έχουμε ένα κράτος που κάνει διακρίσεις.

Για εμάς, η υγεία δεν πρέπει να εξαρτάται από την τσέπη σου. Πρέπει να είναι υπόσχεση αξιοπρέπειας για όλους. Γι’ αυτό στηρίζουμε:

• Μία πύλη για όλους: Οικογενειακός γιατρός ή δομή πρώτης επαφής που θα καθοδηγεί σωστά κάθε πολίτη, χωρίς «γνωριμίες» ή «μέσον».

• Ηλεκτρονικός ιατρικός φάκελος: Για να μην χρειάζεται να λέτε την ιστορία της υγείας σας από την αρχή σε κάθε γιατρό. Για να μην υπάρχουν διπλά παραπεμπτικά. Για να υπάρχει συνέχεια, ασφάλεια και σεβασμός στα δεδομένα σας.

• Λίστες αναμονής που δημοσιεύονται: Για να ξέρει ο καθένας πότε θα εξυπηρετηθεί. Όχι στο σκοτάδι — στο φως. Γιατί η αναμονή γίνεται πιο ανθρώπινη όταν ξέρεις «πότε» και «γιατί».

Φανταστείτε έναν παππού που έχει προβλήματα κινητικότητας και περιμένει μήνες για ένα ραντεβού. Κανείς δεν του λέει πότε θα έρθει η σειρά του. Κανείς δεν του εξηγεί γιατί περιμένει.
Αυτό δεν είναι απλώς καθυστέρηση — είναι απανθρωπιά.

Φανταστείτε μια νεαρή μητέρα που χρειάζεται γρήγορη διάγνωση για το παιδί της, αλλά η απάντηση είναι: "Σε δύο μήνες".
Αυτό δεν είναι απλώς αδυναμία — είναι απόγνωση.

Η Υγεία δεν είναι πολυτέλεια. Είναι θεμέλιο ισότητας.
Και η ισότητα δεν υπάρχει χωρίς διαφάνεια, αξιοπρέπεια και φροντίδα — για όλους.

3) Παιδεία που ανοίγει δρόμους ζωής

Η παιδεία δεν είναι απλώς γνώση. Είναι το κλειδί που μπορεί να ανοίξει δρόμους — ή να τους κλείσει.
Όταν η εκπαίδευση μένει εγκλωβισμένη σε χαρτιά, σε τυπικότητες, σε ανισότητες, τότε η ζωή του παιδιού εξαρτάται από τον ταχυδρόμο, όχι από το ταλέντο του.

Για εμάς, παιδεία σημαίνει ευκαιρίες που δεν εξαρτώνται από τον ταχυδρομικό κώδικα. Σημαίνει ζωή που μπορεί να πάει μπροστά.

Αυτό θέλουμε να κατοχυρώνουμε με αρχές όπως:

• Ελευθερία με λογοδοσία στα ιδρύματα: Τα πανεπιστήμια να έχουν χώρο να δημιουργούν — αλλά και να λογοδοτούν δημόσια για τα αποτελέσματά τους.

• Ισχυρή τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση: Να τιμάμε εξίσου την πράξη και τη θεωρία. Να σταματήσουμε να λέμε "μόνο το πανεπιστήμιο μετράει".

• Στήριξη στα παιδιά χωρίς μέσα: Με υποτροφίες επίδοσης. Με πρόσβαση σε εργαστήρια και πρακτική. Για να έχουν όλοι δικαίωμα στο "παραπάνω".

Φανταστείτε ένα παιδί από ένα ορεινό χωριό, που πιάνει μια θέση μαθητείας. Μαθαίνει μια δεξιότητα. Πληρώνεται. Και τελικά, μένει στην Ελλάδα. Γιατί εδώ βλέπει προοπτική — όχι αδιέξοδο.

Παιδεία σημαίνει δυνατότητα. Σημαίνει να φεύγεις από το “δεν μπορώ” και να φτάνεις στο “έχω έναν δρόμο μπροστά μου”.
Όχι για τους λίγους — για όλους.

4) Φορολογία με μέτρο και λογική

Η φορολογία δεν είναι απλώς αριθμοί. Είναι ο καθρέφτης του πώς το κράτος βλέπει τον πολίτη — με κατανόηση ή με αδιαφορία. Όταν πληρώνεις τον ίδιο φόρο για βασικά αγαθά όπως το γάλα ή τα φάρμακα, ανεξάρτητα από το εισόδημά σου, το βάρος δεν είναι ίσο. Κι όταν οι κανόνες αλλάζουν κάθε λίγο και λιγάκι, πώς να σχεδιάσεις τη ζωή σου;

Για εμάς, η φορολογία πρέπει να είναι δίκαιη, σταθερή και κατανοητή — και για τον πολίτη και για την οικονομία.

• Μείωση φόρων στα απολύτως απαραίτητα: Το φαγητό, τα φάρμακα, τα βρεφικά είδη — δεν είναι “καταναλωτικά προϊόντα”. Είναι ανάγκες. Και η πολιτεία οφείλει να τις στηρίξει.

• Κανόνες που μένουν σταθεροί: Οι αλλαγές στη φορολογία δεν πρέπει να έρχονται σαν “κεραυνός” κάθε τρεις και λίγο. Χρειάζεται προβλεψιμότητα με ορίζοντα δεκαετίας. Για να μπορεί ο πολίτης να σχεδιάσει, η οικογένεια να προγραμματίσει, η επιχείρηση να αναπτυχθεί.

• Καθαρές, ανταποδοτικές χρεώσεις: Να ξέρεις τι πληρώνεις και τι παίρνεις πίσω. Αν πληρώνεις για καθαριότητα, για φωτισμό, για δημόσιους χώρους — να το βλέπεις στην πράξη.

Αυτή η σταθερότητα δεν αφορά μόνο τους Έλληνες πολίτες. Αφορά και όσους θέλουν να επενδύσουν στη χώρα μας. Γιατί χωρίς σταθερό φορολογικό καθεστώς, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη. Κι όταν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, οι επενδύσεις φεύγουν — όπως συνέβη τα προηγούμενα χρόνια.

Πόσες επιχειρήσεις δεν έφυγαν από την Ελλάδα επειδή δεν μπορούσαν να προβλέψουν τι φόρους θα πληρώνουν το επόμενο έτος; Πόσες δουλειές χάθηκαν, πόσες ευκαιρίες έσβησαν εξαιτίας της αβεβαιότητας;

Η φορολογία δεν είναι μόνο θέμα “εισπραξιμότητας”. Είναι εργαλείο σταθερότητας, προοπτικής και δικαιοσύνης. Για τον πολίτη, για την επιχείρηση, για τη χώρα.

5) Υποδομές που σώζουν ζωές — όχι βιτρίνες

Οι υποδομές δεν είναι “προϊόντα πολυτελείας” για τα αστραφτερά φυλλάδια. Είναι ζήτημα ζωής, καθημερινότητας και αξιοπρέπειας.
Ο ασφαλής δρόμος, το καθαρό νερό, το σταθερό ρεύμα, το γρήγορο διαδίκτυο — δεν είναι πολυτέλεια. Είναι το ελάχιστο που οφείλει το κράτος στον πολίτη.

Όταν πέφτεις σε μια λακκούβα που δεν έκλεισε ποτέ, δεν φταις εσύ.
Όταν χάνεις μέρες δουλειάς γιατί «κόπηκε πάλι το ρεύμα», δεν είναι ατυχία — είναι αδιαφορία.

Για εμάς, οι υποδομές δεν είναι “έργα για κορδέλες”. Είναι η βάση μιας κοινωνίας που σέβεται τη ζωή.

Αυτό σημαίνει:

• Πληρώνουμε μόνο όταν υπάρχει αποτέλεσμα: Ο δρόμος δεν πληρώνεται όταν “παραδίδεται” — αλλά όταν είναι ομαλός, φωτισμένος και ασφαλής. Όταν σε πάει σπίτι, όχι στο νοσοκομείο.

• Όλα στο φως: Τροχαία ατυχήματα, βλάβες, διακοπές, απώλειες νερού — όλα να δημοσιεύονται σε πραγματικό χρόνο, σε δημόσιες βάσεις δεδομένων, εύκολες για όλους. Όχι για να κατηγορήσουμε, αλλά για να διορθώσουμε.

• Η πρόληψη να γίνεται προτεραιότητα: Γιατί η συντήρηση κοστίζει λιγότερο από την αποκατάσταση. Και σώζει ζωές. Δεν μπορεί να κινδυνεύει κανείς επειδή «θα το φτιάξουμε όταν χαλάσει».

Φανταστείτε μια οικογένεια που γυρίζει βράδυ στο σπίτι, κουρασμένη από τη μέρα. Ο δρόμος είναι φωτεινός, χωρίς λακκούβες, χωρίς φόβο. Φτάνουν ήρεμοι. Αυτό δεν είναι “άνεση”. Είναι κανονικότητα. Είναι δικαίωμα.

Κι όσο αυτό δεν είναι αυτονόητο, τόσο δεν μιλάμε για κράτος δικαίου, αλλά για κράτος “βιτρίνας”.

Η πραγματική πολιτεία χτίζεται στην πρόληψη. Στην υποδομή που δεν φαίνεται — αλλά στηρίζει.

6) Μετανάστευση: τάξη με ανθρωπιά

Η χώρα μας είναι ταυτόχρονα σύνορο και αξία.
Τα σύνορά μας φυλάσσονται με κανόνες — οι διαδικασίες μας έχουν προθεσμίες και ορίζοντα.
Κι όσοι δικαιούνται προστασία, εντάσσονται στην κοινωνία με υποχρεώσεις: να μάθουν τη γλώσσα, να εργαστούν, να σέβονται τη δημοκρατία μας.

Γιατί το ζήτημα δεν είναι μόνο ποιοι έρχονται. Είναι πώς έρχονται, πώς εντάσσονται και πώς συνυπάρχουν.
Όταν όλα μένουν στο χάος — χωρίς πρόβλεψη, χωρίς σαφή διαδικασία — τότε η κοινωνία μας δεν λειτουργεί με δικαιοσύνη αλλά με φόβο.

Οι αρχές που θέλουμε να υιοθετηθούν:

• Θεσμοθετημένοι κανόνες εισόδου και ένταξης: Καταγραφή, αξιολόγηση, ταχύτητα — για να μην μένει κανείς «στο μεταξύ». Κανείς να μην περιμένει αιώνια.

• Υποχρεώσεις ένταξης: Όποιος μένει στη χώρα και συμμετέχει στην κοινωνία μας, να συμμετέχει ενεργά — με γνώση της γλώσσας, πρόσβαση στην αγορά εργασίας, σεβασμό στους θεσμούς.

• Διαφανής παρακολούθηση και δημοσιοποίηση: Οι τοπικές κοινωνίες πρέπει να βλέπουν τις ροές, τις επιπτώσεις, τα αποτελέσματα. Η ένταξη δεν είναι αόρατη.

• Υποστήριξη στην τοπική κοινωνία & τα νησιά μας: Τα νησιά μας, που δέχονται μεγάλο βάρος, χρειάζονται στήριξη, όχι απομόνωση. Όλοι κερδίζουμε όταν ο τόπος μας είναι ασφαλής και ζωντανός.

• Πολιτική που φέρνει αποτελέσματα και όχι ρητορική εξαιρέσεων: Να σταματήσουμε με τις προτάσεις «ξερονήσια», «μαζικές αποχωρήσεις», που δεν λύνουν προβλήματα — τα πολλαπλασιάζουν. anonymoi.gr

Ανθρώπινη εικόνα

Φανταστείτε ένα νησί στο Αιγαίο. Δεν είναι “πεδίο κρίσης”. Είναι τόπος που «παίρνει ανάσα ζωής», γιατί υπάρχει σαφής διαδικασία ένταξης και στήριξης. Οι κάτοικοι έχουν εμπιστοσύνη ότι ξέρουν τι ισχύει και πότε. Η γειτονιά παραμένει ήρεμη — όχι επειδή «σοκάρεται» από τον άλλον, αλλά γιατί γνωρίζει πως οι κανόνες τηρούνται.

Γιατί αυτό έχει σημασία

• Για την κοινωνική συνοχή: Όταν οι κανόνες ισχύουν για όλους — αλλοδαπούς, μετανάστες, πολίτες — τότε η κοινωνία ισορροπεί. Όταν δίνονται εξαιρέσεις χωρίς λογοδοσία, η ένταση μεγαλώνει.

• Για τη διεθνή εικόνα: Η χώρα μας δεν είναι απλώς τόπος εισόδου. Είναι τόπος ένταξης. Αυτό σημαίνει αξιοπρέπεια — για τους ανθρώπους που ζητούν μια νέα αρχή — αλλά και για εμάς που θέλουμε να κάνουμε την Ελλάδα μας ασφαλή, δυνατή και δίκαιη.

• Για την οικονομία: Οι άνθρωποι που εντάσσονται σωστά μπορούν να συνεισφέρουν — στην εργασία, στην κοινωνία, στη φορολογία. Όχι ως “βάρος”, αλλά ως εταίροι. Αυτό δεν είναι απλώς ανθρωπιά. Είναι λογική.

• Για τη δημοκρατία μας: Η τελική γραμμή δεν είναι “να διώξουμε” αλλά “να εντάξουμε με όρους δικαίου”. Η δημοκρατία δεν φοβάται τον άνθρωπο. Μόνο τα καθεστώτα φοβούνται τον άνθρωπο.

7) Θεσμοί που κερδίζουν σεβασμό

Οι θεσμοί δεν είναι πρόσωπα. Δεν είναι “η κυβέρνηση”, “ο υπουργός”, “ο ισχυρός”.
Ο θεσμός είναι ο κανόνας. Η διαδικασία. Η διαφάνεια. Είναι η αίσθηση ότι δεν εξαρτάται η τύχη σου από το αν “γνωρίζεις κάποιον” ή αν “βρεθείς στο λάθος σημείο”.

Γιατί όταν οι θεσμοί λειτουργούν όπως πρέπει, ο πολίτης δεν νιώθει μικρός — νιώθει συμμέτοχος. Κι αυτό είναι το θεμέλιο κάθε δημοκρατίας.

Αυτό σημαίνει για εμάς:

• Ίχνος κάθε δημόσιας πράξης: Κάθε σύμβαση, κάθε απόφαση, κάθε χρηματοδότηση πρέπει να απαντά με σαφήνεια: ποιος αποφάσισε, πότε, γιατί, και με ποιο κόστος. Αυτό είναι η βάση της εμπιστοσύνης.

• Καμία “έκτακτη απόφαση” χωρίς λήξη και έλεγχο: Οι εξαιρέσεις υπάρχουν για να καλύπτουν ανάγκες — όχι για να γίνουν μόνιμοι μηχανισμοί σιωπής. Κάθε παρέκκλιση από τον κανόνα πρέπει να έχει ημερομηνία λήξης και κοινοβουλευτικό έλεγχο.

• Δικαίωμα ένστασης από τον πολίτη: Όταν μια απόφαση σε θίγει, πρέπει να μπορείς να προσφύγεις — και να λάβεις απάντηση. Όχι μετά από χρόνια. Όχι με “γνωριμίες”. Αλλά γρήγορα, καθαρά, θεσμικά.

Φανταστείτε έναν πολίτη που μπορεί να δει μόνος του τα στοιχεία για μια δημόσια προμήθεια. Που δεν χρειάζεται να ρωτήσει “γνωστό” για να μάθει τι συμβαίνει. Που δεν περιμένει “υπόγειες” απαντήσεις.

Αυτό χτίζει εμπιστοσύνη. Όχι με υποσχέσεις — με πρόσβαση.
Και οι θεσμοί κερδίζουν τον σεβασμό, όχι όταν απαιτούν υπακοή, αλλά όταν αποπνέουν δικαιοσύνη, λογοδοσία και προβλεψιμότητα.

8) Τι αλλάζει στην πράξη — για την καθημερινότητά σας

• Το “ΘΕΜΕΛΙΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ” δεν είναι ιδέα, είναι εφαρμογή.
  Αφορά τη ζωή σας, όχι τις αναλύσεις. Όχι την ιδεολογία — τη λειτουργία.
  Αυτά αλλάζουν άμεσα και μετρήσιμα:

  1. Τέλος στην επαναλαμβανόμενη γραφειοκρατία

  Με δημόσιες υπηρεσίες που λειτουργούν «μία φορά και διά παντός»: καμία αίτηση δεν θα απαιτεί το ίδιο χαρτί δύο φορές. Το κράτος γνωρίζει, δεν σας ταλαιπωρεί.

  2. Χρόνοι που μετρούν και δεσμεύουν

  Άδειες, ραντεβού, παρατάσεις, εγκρίσεις — όλα με σαφείς προθεσμίες και σιωπηρή έγκριση όπου η διοίκηση καθυστερεί αδικαιολόγητα.

  3. Δίκαια πρόστιμα και χρεώσεις με βάση τα μέσα του πολίτη

  Αναλογικά, όχι οριζόντια. Για να μην τιμωρείται με τον ίδιο τρόπο αυτός που ζει οριακά με αυτόν που έχει δυνατότητα.

  4. Προστασία στα βασικά της ζωής

  Το ρεύμα, το νερό, ο δρόμος, το διαδίκτυο — δεν κόβονται, δεν εγκαταλείπονται.
  Υποδομές ΟΔΥΣΣΕΙΑ: λιγότερα τροχαία, λιγότερες βλάβες, μικρότερες απώλειες. Με συντήρηση, όχι βιτρίνα.

  5. Φορολογία που δεν αλλάζει κάθε εξάμηνο

  Δεκαετής σταθερότητα στους συντελεστές, με προδημοσίευση αναλύσεων για κάθε πιθανή αλλαγή.
  Κατάργηση ΕΝΦΙΑ σταδιακά και αντικατάστασή του με ανταποδοτικό τέλος που θα βλέπετε στον λογαριασμό σας — για ό,τι πράγματι λαμβάνετε.

  6. Εμπιστοσύνη στους θεσμούς μέσα από διαφάνεια

  Κάθε δημόσια πράξη με ίχνος: ποιος–πότε–γιατί–πόσο. Ανοιχτά μητρώα για δαπάνες, δωρεές, επαφές εξουσίας. Χωρίς "μεσολαβητές". Ο πολίτης ξέρει.

  7. Πιο λειτουργική υγεία, πιο ανθρώπινη παιδεία

  Με οικογενειακό γιατρό, λίστες αναμονής στο φως, και υποτροφίες–πρακτικές για όσους δεν έχουν μέσα αλλά έχουν ταλέντο.

  8. Πιο ξεκάθαρη μεταναστευτική πολιτική

  Όχι «χαώδης ροή» ούτε “απανθρωπιά”. Αλλά τάξη με αρχές και ένταξη με υποχρεώσεις. Οι τοπικές κοινωνίες ξέρουν ποιος είναι πού — και γιατί.

  Αυτό είναι το ΘΕΜΕΛΙΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
  Ένα σχέδιο που στέκεται θεσμικά, κινείται ανθρώπινα και μετριέται αντικειμενικά.

9) Συχνές ερωτήσεις — καθαρές απαντήσεις

«Γίνεται τα πρόστιμα να είναι αναλογικά;»
🟢 Ναι, και είναι δίκαιο να είναι έτσι.
Εκεί όπου η κύρωση είναι διοικητική και εφαρμόζεται μαζικά — όπως τα πρόστιμα ΚΟΚ ή άλλες διοικητικές παραβάσεις — η αναλογικότητα είναι εφαρμόσιμη και σωστή.
Δεν χαρίζουμε, διορθώνουμε: γιατί η ίδια ποινή δεν “πονάει” το ίδιο έναν μισθωτό των 700€ και έναν με δεκαπλάσιο εισόδημα. Ο κανόνας γίνεται πραγματικά ίσος όταν είναι και δίκαιος στην πράξη.

«Η διαφάνεια θα φέρει καθυστερήσεις;»
🔴 Όχι — το αντίθετο.
Η διαφάνεια κόβει τα “παραθυράκια”, τις καθυστερήσεις, τις “γνωριμίες”.
Όταν όλα τα βήματα είναι σαφή, δημόσια και ψηφιακά καταγεγραμμένα, τότε κάθε εμπλεκόμενος λειτουργεί πιο γρήγορα — γιατί ξέρει ότι λογοδοτεί.
Αυτό αυξάνει την ταχύτητα και χτίζει εμπιστοσύνη.

«Πώς θα πληρώνονται τα έργα;»
⚖️ Με βάση το αποτέλεσμα.
Όχι επειδή “έπεσε υπογραφή”, αλλά επειδή λειτουργεί.
Ένα έργο πληρώνεται όταν παραδίδεται όπως προβλέπει η σύμβαση: ασφαλές, πλήρες, μετρήσιμο. Αν κάτι δεν λειτουργεί όπως πρέπει — δεν πληρώνεται.
Αυτό δεν είναι καινοτομία — είναι κανόνας στα πιο προηγμένα κράτη. Καιρός να γίνει και στην Ελλάδα.

10) Κάλεσμα συμμετοχής — μαζί γράφουμε το επόμενο κεφάλαιο

Το ΘΕΜΕΛΙΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ δεν είναι ένα έγγραφο που γράφτηκε σε κάποιο γραφείο.
Είναι ένα συμβόλαιο ζωής με την κοινωνία.
Δεν είναι “η πρόταση κάποιων” προς “τους υπόλοιπους”. Είναι αυτό που χτίζουμε όλοι μαζί, γιατί η Δημοκρατία δεν λειτουργεί με αποστάσεις.

Η προσπάθεια ξεκινά από τους Ανώνυμους Έλληνες — αλλά ορίζεται από τη φωνή των πολλών: από τη γειτονιά, τη δουλειά, το σπίτι, την εμπειρία κάθε πολίτη.

Γι’ αυτό σας καλούμε:

🟡 Πείτε μας πού νιώσατε πιο έντονα την αδικία
(επιλέξτε ή προσθέστε δικό σας)
• Υγεία
• Παιδεία
• Φορολογία
• Πρόστιμα–ΚΟΚ
• Άλλο: ______

🟢 Ποιο μέτρο δικαιοσύνης σας φαίνεται πιο σωστό;
• Αναλογικά πρόστιμα
• Μείωση ΦΠΑ στα βασικά
• Διαφάνεια λιστών αναμονής
• «Μία φορά και διά παντός» στα χαρτιά

🔵 Ποιον δείκτη θα θέλατε να βλέπετε δημόσια κάθε μήνα;
• Υγεία
• Δικαιοσύνη
• Υποδομές
• Παιδεία

Μπορείτε να απαντήσετε με σχόλιο ή μήνυμα. Γιατί η φωνή σας μετρά.

Θέλουμε ένα κράτος που δεν τιμωρεί τον αδύναμο και δεν επιβραβεύει τον ισχυρό.
Ένα κράτος που θυμίζει καθημερινά πως ο Νόμος είναι κτήμα όλων μας — όχι όπλο λίγων.

Αυτό είναι το ΘΕΜΕΛΙΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Και αυτό θα το γράψουμε μαζί.

#ΘεμέλιοΔημοκρατίας